Sięgnęłam po tę książkę ze względu na tytuł, a raczej nazwę chińskiej gry . Kiedyś w dzieciństwie dostałam pudełko z pionkami i planszą do go, ale nigdy nie nauczyłam się w to grać. Teraz żałuję. Może dwa cytaty z książki?
"Nieznajomy gra w sposób powolny. Tok jego myśli mnie zaskakuje. Każdy ruch świadczy o trosce o harmonię z tym, co wokół. Droga jego pionków jest eteryczna, subtelna, jak taniec żurawi. Nie wiedziałam, że w Pekinie jest taki styl gry, w którym elegancja bierze górę nad przemocą. Teraz ja z kolei jestem bezradna i poddaję się jego rytmowi".
"Według legendy Chiny wymyśliły tę niezwykłą grę przed czterema tysiącami lat. W ciągu swojej nadzwyczaj długiej historii kultura chińska wyczerpała się, a gra w go utraciła finezję, swoja początkową czystość. Wprowadzona do Japonii przed kilkoma setkami lat , na nowo przemyślana, udoskonalona, stała się tam sztuką boską. Po raz kolejny mój kraj wykazał swą wyższość nad Chinami".
Akcja powieści rozgrywa się w latach trzydziestych dwudziestego wieku, w Mandżurii okupowanej przez armię japońską. Jest też wątek miłosny wpleciony w ten burzliwy, pełen przemian społecznych i obyczajowych okres. Jak popatrzyłam w sieci, nie tylko mnie zachwyciła ta lektura. Np tu:
"
Brzanki różowe sztuk dwie kochają się ścigać albo bawić się w bąbelkach powietrza. Glonojad robi mi pobudki bo lubi plusnąć wodą. Za to dwie molinezje czerwone zaskoczyły mnie wydając potomstwo niecały miesiąc po ich zakupie. Niestety na malutkie rybki zaraz "głodomory" urządziły polowanie.... Trzeba pomyśleć o kotniku.
